çağlamaq

f.

1. Çağıltı ilə axmaq, şırıltı ilə köpüklənərək tökülmək. Şəlalə çağlayır. – Göy otların arasından bulaqlar; Şırıltıyla köpüklənərkən çağlar. A. S.. Nəbi . . qıjıltı ilə gedən çaylara, qayalardan çağlayıb tökülən şəlalələrə tamaşa edirdi. S. R..

2. məc. Qaynamaq, coşmaq. Cəmisi bir ay əvvəl burada sakit və məsud bir həyat çağlayırdı. M. C.. O getdi, çağladı ürəyində kin; Getdi sorağında baharın, yazın. N. Xəzri. // Obrazlı təşbehlərdə. Könül hıçqırtısı, qəlb atəşi, can yanğısıdır; Sən mənim göz yaşım ol, çağla, Segah, çağla, Segah! B. V..